Μέσα σε ένα κλίμα βαθιάς συγκίνησης και ενθουσιασμού ολοκληρώθηκε το Σάββατο 6 Μαΐου του 2023 το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο Υπαρξιακής Ψυχοθεραπείας. Για πρώτη φορά ως «γίγνεσθαι» είχαμε την ευκαιρία και τη χαρά να φιλοξενήσουμε ένα τόσο μεγάλο και σημαντικό γεγονός για τη μικρή μας χώρα όπου περισσότεροι από 600 συμμετέχοντες από 48 διαφορετικές γωνιές του κόσμου συνέθεσαν ένα μοναδικό ανθρώπινο μωσαϊκό πλημμυρισμένο από αισθήσεις και γνώσεις.
Στο εδώ-και-τώρα των ημερών του συνεδρίου, με όλη την ενέργεια των συναισθημάτων που μας συνόδευσαν καθώς συναντούσαμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου, αναδύθηκαν και ξεπρόβαλλαν από παντού οι έννοιες και οι αξίες μιας υπαρξιακής ψυχοθεραπείας και οι ανάγκες μιας διαφοροποιημένης ανθρώπινης στάσης στον κόσμο που κατοικούμε — συνεργασία, φροντίδα, τρυφερότητα, καλοσύνη, ενσυναίσθηση, χαρά, ανθρωπιά, αγάπη, πνευματικότητα, δημιουργικότητα, χιούμορ αλλά και γενναιότητα και κουράγιο απέναντι στην υπαρξιακή αγωνία που συνοδεύει την ανθρώπινη συνθήκη και ευαλωτότητα μέσα στο αβέβαιο και απρόβλεπτο ανθρώπινο ταξίδι, που όπως πάντα έτσι και εδώ κάπου τελειώνει. Κάθε στιγμή λοιπόν που αφουγκραστήκαμε, ακούγοντας, διαβάζοντας ή γράφοντας, κάθε ανθρώπινο πρόσωπο που συναντήσαμε, κάθε συζήτηση που συμμετείχαμε ή και εσωτερικά μόνο τότε ή τώρα ακόμη συνεχίζουμε, κάθε σκηνή που αναδύθηκε μέσα στο παράθυρο αυτού του βιωμένου χρόνου που για τέσσερις μέρες μοιραστήκαμε και τώρα βρίσκεται πίσω και ωστόσο κάπως παράδοξα στέκει ακόμη μπροστά, μας βοήθησε να διαμορφώσουμε λίγο περισσότερο την υπαρξιακή μας ανοιχτότητα και ίσως ακόμη να αγκαλιάσουμε ή να συμπεριλάβουμε κάτι ακόμη από την υπαρξιακή αλήθεια του κόσμου μας. Ακόμη και οι μικρές εκπλήξεις αυτού του σύντομου ταξιδιού, που δεν μπορούσε να γίνει αντιληπτό μόνο από τη συνείδηση αλλά απαιτούσε και απαιτεί όλες μας τις αισθήσεις, οι αέναοι θόρυβοι που μας συντρόφευαν, τα διάφορα μικρά αξιοθέατα στους δρόμους της πόλης που μας φιλοξενούσε, η αγωνία της αναμονής και της συνέχειας των εξελισσόμενων γεγονότων, η συνεχής προσδοκία για κάτι ακόμη ικανό να μας μάθει ή απλά για να μας συγκινήσει και ο απεριόριστος θαυμασμός μας για το μυστήριο της ανθρώπινης συνθήκης και δυνατότητας μοιάζουν πως θέλουν να μείνουν ζωντανά για μέρες ακόμη. Και αφού όπως, χρόνια πίσω, πολύ σοφά το έχει διατυπώσει ο Heidegger, το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να είσαι ήδη ενεργά τοποθετημένος και δεσμευμένος σε έναν κοινό κόσμο αλλά και γιατί κάθε ενημερότητα ή νόημα μοιάζουν ασήμαντα αν δεν αγκαλιάζουν τις διαθέσεις και τα συναισθήματά μας, η υπαρξιακή απάντηση θα κατοικεί πάντα σε αυτό το παρόν, σε αυτό που εδώ και τώρα είμαστε, σε αυτό που μας καλεί να αποδώσουμε ή να εφεύρουμε νοήματα στον κόσμο μας και μας βοηθά να αφουγκραστούμε, ίσως για λίγο μόνο πριν να χαθεί στη λήθη πάλι, πως κάθε κοινή μας διάθεση είναι ικανή να διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζονται ή δημιουργούνται τα πράγματα για μας ως σύνολο ανεξάρτητα από το πόσο καινούργια ή τετριμμένα μοιάζουν να είναι στον χρόνο. Με αυτή την έννοια και αυτός ο αναστοχασμός σε όσα ζήσαμε δεν είναι μόνο μια αναδρομή σε ένα κύκλο που ολοκληρώθηκε ή τώρα κλείνει αλλά οφείλει να είναι και ένα κοίταγμα, που προσπαθεί να βρει τη συνέχειά του — μια ευκαιρία να αναστοχαστούμε βαθύτερα την υπαρξιακή μας συνθήκη και τους τρόπους με τους οποίους συνδεόμαστε με τα θεμελιώδη ζητήματα τόσο της ανθρώπινης αγωνίας όσο και της δυνατότητάς μας για δημιουργικότητα και αγάπη. Και ίσως τέλος με ευγνωμοσύνη για το δώρο της ίδιας της ύπαρξης, για την ευκαιρία που μας προσφέρθηκε να ζήσουμε αυτή την εμπειρία από κοινού με τους μοναδικούς ανθρώπους που συναντηθήκαμε αυτές τις λιγοστές κι ωστόσο τόσο πολύτιμες μέρες και με προσμονή για αυτή την πολυπόθητη άνοιξη που μέρες τώρα παλεύει να αναστηθεί και εμείς μαζί της!