Στο εδώ-και-τώρα λοιπόν των ημερών του συνεδρίου, με όλη την ενέργεια των συναισθημάτων που το συνόδευαν, αναδύθηκαν και ξεπρόβαλλαν από παντού οι έννοιες και οι αξίες μιας Υπαρξιακής Ψυχοθεραπείας και οι ανάγκες μιας διαφοροποιημένης ανθρώπινης στάσης στον κόσμο που κατοικούμε — συνεργασία, φροντίδα, τρυφερότητα, καλοσύνη, ενσυναίσθηση, χαρά, ανθρωπιά, αγάπη, πνευματικότητα, δημιουργικότητα, χιούμορ αλλά και γενναιότητα και κουράγιο απέναντι στην υπαρξιακή αγωνία που συνοδεύει την ανθρώπινη συνθήκη και ευαλωτότητα μέσα στο αβέβαιο και απρόβλεπτο ανθρώπινο ταξίδι, που όπως πάντα έτσι και εδώ κάπου τελειώνει. Με αυτή την έννοια το ίδιο το συνέδριο δεν ήταν μόνο μια αναδρομή σε ένα κύκλο που ολοκληρώθηκε ή τώρα έχει κλείσει αλλά και ένα κοίταγμα, που προσπαθεί να βρει τη συνέχειά του — μια ευκαιρία να αναστοχαστούμε βαθύτερα την υπαρξιακή μας συνθήκη και τους τρόπους με τους οποίους συνδεόμαστε με τα θεμελιώδη ζητήματα τόσο της ανθρώπινης αγωνίας όσο και της δυνατότητάς μας για δημιουργικότητα και αγάπη. Και ίσως τέλος με ευγνωμοσύνη για το δώρο της ίδιας της ύπαρξης, για την ευκαιρία που μας προσφέρθηκε να ζήσουμε αυτή την εμπειρία από κοινού με τους μοναδικούς ανθρώπους που συναντηθήκαμε αυτές τις λιγοστές κι ωστόσο τόσο πολύτιμες μέρες.